ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ:Aξίζουμε τέτοιους ήρωες;

Για τη σημερινή ημέρα και την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς θα διαβάσετε, θα δείτε και θα ακούσετε πολλά και ενδιαφέροντα. Τόσα χρόνια οι ίδιοι αγώνες, οι ίδιες διεκδικήσειςΤόσα χρόνια και όσες φορές και αν το πούμε δεν το πιστεύουμε, δε το καταλαβαίνουμε ίσως. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ. Δεν είναι γιορτή, πάνω απ’ όλα είναι φόρος τιμής σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες όπου και να έγιναν.

Θα ακούσουμε για πολλοστή φορά το «Πρώτη Μαΐου» του αξεπέραστου Μάνου Λοϊζου. Θα πάρουμε για ακόμη μια φορά τα βουνά και τα λαγκάδια για να επιδοθούμε στο αγαπημένο σπορ του Νεοέλληνα, το ψήσιμο (άρε Πανούση πόσο δίκιο έχεις μερικές φορές). Θα φτιάξουμε στεφανάκια,θα βάλουμε στην διαπασών παραδοσιακά και μη «άσματα (και μη)». Μην ξεχνάμε αλώστε ότι η φτώχια θέλει καλοπέραση. Έτσι θα περάσει η ημέρα μας. Στις ειδήσεις δηλώσεις πολιτικών, συνδικαλιστών και όποιου να΄ναι (προσπαθώντας να κλέψει λίγη από την δόξα της ημέρας) σχετικά με την σημασία και την επικαιρότητα της. Λίγα (ως ελάχιστα) θα ακούσουμε όμως για τον Αλέξανδρο Παναγούλη ο οποίος σαν σήμερα σκοτώθηκε σε ένα «μυστήριο» για πολλούς τροχαίο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (Αλέκος για τους φίλους) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Ιουλίου 1939. Υπήρξε πολιτικός, ποιητής μα πάνω από όλα αγωνιστής και ήρωας. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς και του Βασίλη Παναγούλη, δημοκρατικού αξιωματικού του Στρατού. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Γιώργος, προσπάθησε να δραπετεύσει από την Ελλάδα τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος, αλλά δολοφονήθηκε από τη χούντα στο πλοίο της επιστροφής. Στα φοιτητικά του χρόνια στη Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου εντάσσεται στην Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία. Κατά την διάρκεια φοιτητικών εκλογών λογομάχησε (κατά πολλούς ήρθε στα χέρια) με τον (μαντέψτε) γιο του Γ. Παπαδόπουλου. Ήταν τότε που προβλέποντας την «εξέλιξη» του πατέρα φέρεται να είπε «Κοιτάξτε ποιόν κατεβάζουν υποψήφιο!!. Τον γιο του Παπαδόπουλου, που αν ποτέ γίνει δικτατορία αυτός θα την κάνει» Και την έκανε!!! Είναι τότε που ο Αλέκος λιποτακτεί από το στράτευμα, όπου υπηρετεί τη θητεία του. Περνά στην παρανομία και ιδρύει την οργάνωση «Εθνική Αντίσταση». Χρησιμοποιώντας άλλο διαβατήριο καταφεύγει στην Κύπρο όπου γνωρίζεται με τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη (υπουργό Εσωτερικών Κύπρου) από τον οποίο ζητά να συνδράμει στην αντίσταση. Επιστρέφει στην Ελλάδα και οργανώνει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα. Είναι πρωί 13 Αυγούστου του 1968 όταν αποπειράται να ανατινάξει το αυτοκίνητο του δικτάτορα στην λεωφόρο Αθηνών – Σουνίου. Ένα ζευγαράκι που ερωτοτροπούσε στα βράχια και η τύχη έσωσαν (τι να πει κανείς) τον Παπαδόπουλο. Η έκρηξη έγινε δευτερόλεπτα μετά που πέρασε το αυτοκίνητο του δικτάτορα. Τα εκρηκτικά (όπως λέγεται) είχαν μπει στην χώρα στον διπλωματικό σάκο του Γιωρκάτζη. Απόπειρα που αν είχε πετύχει θα είχε αλλάξει την ιστορία του τόπου. Δυστυχώς όμως... Ο Παναγούλης συλλαμβάνεται. Μετά από μερόνυχτα βασανισμών οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο. Δικάζεται από το Στρατοδικείο και καταδικάζεται εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας. Στης 25 Νοεμβρίου μεταφέρεται στις Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου. Κατά την απολογία του ο Παναγούλης θα πει αυτό που κατά πολλούς αποτελεί το καλύτερό του ποίημα:

«...Δεν υποχωρώ διότι γνωρίζω ότι το ωραιότερον κύκνειον άσμα οιουδήποτε πραγματικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, παρά ενώπιον μιας τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχομαι».

Καταφέρνει και δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969. Συλλαμβάνεται και μεταφέρεται και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση στο κελί «Τάφος». Επιχειρεί ανεπιτυχώς να δραπετεύσει αρκετές φορές. Ακολουθούν φρικτά βασανιστήρια. Ο Αλέκος προσπαθεί να «ξεφύγει» από αυτή την κατάσταση γράφοντας ποιήματα. Του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη και αυτός συνεχίζει να γράφει χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού του. Τον Αύγουστο του 1973 απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας για φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος. Δίνει συνέντευξη στην Οριάνα Φαλάτσι, την γυναίκα της ζωής του. Αυτοεξορίζεται στην Φλωρεντία, όπου και συνεχίζει την δράση του κατά της χούντας.

Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών (μόλις στην έκτη θέση) από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Αρνείται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Επόμενος στόχος του οι πολιτικοί που συνεργάστηκαν με την χούντα. Έρχεται σε σύγκρουση με το κόμμα του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με την χούντα και παραιτείται. Παρέμεινε στη Βουλή ως ανεξάρτητος βουλευτής. Προσπαθεί να δημοσιοποιήσει τα αρχεία της ΕΣΑ σχετικά με τα βασανιστήρια κατά την περίοδο της χούντας. Δέχεται πολιτικές πιέσεις και απειλές για αυτή του την προσπάθεια. Τον Απρίλιο του 1976 άρχισε η δημοσιοποίηση φωτοτυπιών των αρχείων στις οποίες φέρονται να έχουν συνεργαστεί με την χούντα πολλοί και διάφοροι. Στις 24/04/1976 απαγορεύτηκε η δημοσιοποίηση των εν λόγο εγγράφων διότι "δυσχεραίνεται η ανακάλυψις των δραστών". Ο Αλέκος παίρνει την απόφαση να αποκαλύψει τον φάκελο που είχε στα χέρια του. Όμως λίγες ημέρες πριν αυτό γίνει σκοτώνεται σε ένα «περίεργο» τροχαίο. Είναι Πρωτομαγιά του 1976. Ήταν μόνο 38 ετώνκαι είχε πολλά ακόμα να δώσει!!!

Ο Παναγούλης άφησε πίσω του, εκτός από τον υπέροχο αγώνα του, και μια πληθώρα ποιημάτων. Το 1972, ενώ ήταν ακόμη στη φυλακή, εκδίδεται στο Παλέρμο η πρώτη ποιητική του συλλογή στα Ιταλικά Altri seguiranno (Άλλοι θα ακολουθήσουν). Για το έργο του αυτό ο Α. Παναγούλης βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Βιαρέτζιο. Μετά την απελευθέρωση του ο Α. Παναγούλης έκδωσε στο Μιλάνο την δεύτερή του ποιητική συλλογή στα Ιταλικά Vi scrivo da un carcere in Grecia (Μέσα από Φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα). Ποιήματα του συγκεντρώνονται και εκδίδονται στα Ελληνικά με τον τίτλο «Τα ποιήματα». Ψέξτε το και αποκτήστε το. Αξίζει να αναφερθούμε επίσης στα βιογραφικά «¨Ένας Άντρας» της Φαλάτσι καθώς και στο «Αλέξανδρος Παναγούλης – Πρόβες Θανάτου» του Κ. Μαρδά.

Αυτόν τον άνθρωπο όμως τον έχουμε εκτοπίσει από τα βιβλία ιστορίας. Το Υπουργείο Παιδείας αρνήθηκε κάποτε την επιχορήγηση της μετάφρασης ποιημάτων του στα Ελληνικά. Δώσαμε το όνομά του σε μερικούς δρόμους, σε έναν σταθμό του Μετρό, τον βάλαμε σε ένα γραμματόσημο και νομίζουμε ότι ξεπληρώσαμε το χρέος μας απέναντι του. Ο ίδιος μάλλον δεν θα δεχόταν το όρο χρέος. Μπράβο μας. Ίσως δεν μας αξίζουν τέτοιοι ήρωες. Καληνύχτα.

Σας αφήνουμε με έναν καταπληκτικό δίσκο. Το «Non Devi Dimenticare - Δεν πρέπει να ξεχάσεις!» (Εδώ το αρχείο). Πρόκειται για ποιήματα του Παναγούλη με την φωνή του ίδιου, του Pasolini, του Gian Maria Volonte και της Adriana Asti. Η μουσική είναι του Ennio Morricone.Το βρήκαμε εδώ. Καλή σας ακρόαση. Επίσης δίπλα στα επιπλέον της ημέρας) δείτε το αφιέρωμα στον Παναγούλη από την εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου» καθώς και ένα επιπλέον βίντεο με μουσική Θεοδωράκη σε στοίχους του Παναγούλη.

(Πηγές: el.wikipedia.org/wiki/Αλέξανδρος_Παναγούλης, www.madata.gr/index.php?news=9456, www.triaridis.gr/keimena/keimC004.htm)

Ελλάδα: ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

Δεν ξέρω αν οι γιορτές, τα «πανηγύρια» είναι αυτό που απαιτείται για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Ανάμεσα στις πολλές παγκόσμιες ημέρες που έχουν θεσπιστεί, έχει καθιερωθεί στις 22 Απριλίου να γιορτάζεται η "Παγκόσμια ημέρα της Γης". Και ενώ η χώρα μας θα έπρεπε να συμμετέχει στις όποιες εκδηλώσεις για την ημέρα αυτή, η οποία ήταν αφιερωμένη αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών, το θέμα αποτέλεσε η τρίμηνη (προς το παρόν) ποινή αποκλεισμού από το Σύστημα Εμπορίας Ρύπων που επέβαλε στην Ελλάδα η Επιτροπή Συμμόρφωσης της Γραμματείας του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή. Έτσι η Ελλάδα παραμένει η μόνη από τις 141 χώρες του Πρωτοκόλλου του Κιότο που (προς το παρόν??) δεν θα συμμετέχει στο εν λόγο σύστημα!!!! Για ακόμη μια φορά πρωτοτυπήσαμε σε κάτι το αρνητικό. Εδώ εδώ και εδώ τα δημοσιεύματα και τα σχόλια των ΜΜΕ. Εδώ η σελίδα του ΥΠΕΧΩΔΕ για το Σύστημα Εμπορίας Ρύπων (έτσι για ιστορικούς λόγους).

Το πρωτόκολλο του ΚΙΟΤΟ υπογράφηκε το Δεκέμβριο του 1997 στην πόλη ΚΙΟΤΟ της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της Διεθνούς Διάσκεψης για το Περιβάλλον. Κύριος άξονας του Πρωτοκόλλου είναι η λήψη μέτρων εκ μέρους των βιομηχανικά αναπτυγμένων κρατών με στόχο την μείωση των εκπομπών των έξι αερίων του θερµοκηπίου την περίοδο 2008-2012, σε ποσοστό 5,2% σε σχέση µε τα επίπεδα του 1990. Τον Ιούνιο του 1998 (απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών Περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) η Ελλάδα δεσμεύθηκε για συγκράτηση της αύξησης των εκπομπών των έξι αερίων στο +25% σε σχέση με τις αντίστοιχες εκπομπές των αερίων το 1990, που θεωρείται έτος αναφοράς. Ακόμα όμως και αυτόν το στόχο του +25%, σύμφωνα με τις επίσημες εκθέσεις καταγραφής και πρόβλεψής της εξέλιξής των εκπομπών, η χώρα αδυνατεί να τον επιτύχει. Εδώ η επίσημη έκθεση του ΥΠΕΧΩΔΕ (2002) για την κλιματική αλλαγή που αναφέρει ότι εάν δεν ληφθούν επιπλέον μέτρα, η συνολική αύξηση των εκπομπών των θερμοκηπικών αερίων θα φτάσει στο +35.8% το 2010 (σε σχέση με το 1990)!!!! Ενώ εδώ διαβάστε για τον «καβγά» Greenpeace – ΥΠΧΩΔΕ για το θέμα.

Με το Πρωτόκολλο του ΚΙΟΤΟ επιχειρείται επίσης για πρώτη φορά, μέσω της εμπορίας των ρύπων και του Μηχανισμού Καθαρής Ανάπτυξης, η απόδοση ορισμένης τιμής σε κάθε απορριπτόμενο τόνο διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Αυτό σημαίνει ότι πλέον η απόρριψη ρύπων σταματά να είναι δωρεάν και μεταβάλλεται σε ένα ανταλλάξιμο αγαθό μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών-εταιριών. Δηλαδή, εάν μια αναπτυγμένη χώρα-εταιρεία (συνήθως κάποια πλούσια χώρα του Βορρά) δεν καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους της σε σχέση με το Πρωτόκολλο, μπορεί να αγοράσει επιπλέον δικαιώματα απόρριψης ρύπων από κάποια άλλη χώρα – εταιρεία, η οποία θα έχει υπερκαλύψει τις δικές τις δεσμεύσεις όσο αφορά την εκπομπή ρύπων. Επίσης θα μπορεί να αποκτήσει επιπλέον άδειες εκπομπής αερίων υπό την προϋπόθεση να χρηματοδοτήσει και να βοηθήσει στην υλοποίηση προγραμμάτων μείωσης των εκπομπών των αερίων σε αναπτυσσόμενες χώρες (συνήθως κάποια φτωχή χώρα του Νότου), με την χρήση τεχνολογιών φιλικών προς το περιβάλλον (π.χ ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Σε αυτό ακριβώς το σημείο έχουν επικεντρωθεί οι αντιρρήσεις πολλών ανεξάρτητων Περιβαλλοντικών και όχι μόνο οργανώσεων και φορέων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι Μηχανισμοί αυτοί δεν είναι παρά μια ακόμη εμπορική συμφωνία μεταξύ των πλούσιων χωρών, ώστε να συνεχίσουν να ρυπαίνουν αλόγιστα και παράλληλα να αναγκάσουν τις φτωχές χώρες να επενδύσουν σε καθαρές και φιλικές προς το περιβάλλον τεχνολογίες. Οι φτωχές χώρες του Νότου που (συνήθως) όχι μόνο δεν ρυπαίνουν και δεν ευθύνονται για τις κλιματικές αλλαγές, αλλά είναι αυτές που θα υποστούν πρώτοι τις όποιες μελλοντικές αρνητικές επιδράσεις των αλλαγών αυτών.Ίσως!!! Ποιος ξέρει?? Η πραγματικότητα είναι ότι η χώρα μας έγινε πρώτη αρνητική είδηση για ακόμη μια φορά. Τέλος όσο αφορά το Πρωτόκολλο του ΚΥΟΤΟ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι φωνές των ειδικών, σύμφωνα με τις οποίες το Πρωτόκολλο δεν είναι παρά ένα πρώτο μικρό βήμα προς την σωστή όμως κατεύθυνση.

Σας αφήνουμε με Midnight Oil και το υπέροχο Diesel And Dust (torrent). Επίσης δείτε το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του BBC Global Dimming (εδώ ή εδώ αξίζει το περίμενε στο κατέβασμα). Τέλος δίπλα (στα επιπλέον της ημέρας) δέιτε Roger Waters απο το Live Earth στη New York σε μια απο τις καλυτερες εκτελέσεις του Another Brick In The Wall καθως και ένα animation με θέμα την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Τεμπελιά : δικαίωμα ή υποχρέωση;

Μη μου πείτε ότι δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν στιγμές ή ακόμα και μέρες ολόκληρες που το μοναδικό λήμμα που στριφογυρίζει στη σκέψη σας είναι το «ΒΑΡΙΕΜΑΙ»!! Συνήθως τέτοιες στιγμές είναι οι Δευτέρες, οι επόμενες (και οι προηγούμενες) ημέρες αργιών, οι πρώτες μέρες μετά τις διακοπές κλπ. Οι Παρασκευές (για όσους δεν εργάζονται Σάββατο) είναι σχεδόν πάντα μέρες «βιασύνης». Όχι φυσικά βιασύνη για να γίνει η δουλειά αλλά βιασύνη του «ακόμα 12 είναι???». Η τεμπελιά έρχεται επίσης και σε στιγμές στις οποίες παρατηρείται αιχμή εργασίας. Με άλλα λόγια όταν πέφτει (που να τσακιζόταν όλη) πολλή δουλειά, όλο και κάποιοι από εμάς απουσιάζουμε και δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε να σηκωθεί. Φανταστείτε τώρα μια από τις πρώτες ωραίες ανοιξιάτικες ημέρες. Βάλτε τώρα στο σκηνικό και τη δουλειά σας. Όχι φυσικά μόνη της, αλλά με τον (εάν έχετε) προϊστάμενό σας και με φόρτο εργασίας (εγώ δεν χρησιμοποιώ τον όρο οργασμός όταν αναφέρομαι στην εργασία). Από το πλάνο λείπετε (κατά πάσα πιθανότητα) εσείς (εγώ, αυτός,αυτή κλπ). Φυσικά δεν έχετε άδεια αλλά διεκδικείτε σιωπηρά το δικαίωμα στην τεμπελιά. Κάπου είστε χαμένος, όπως στον στρατό όταν υπάρχουν αγγαρείες (στο στρατό δεν υπάρχει δουλειά μόνο αγγαρεία), και αδυνατείτε να συμμετάσχετε. Φυσικά εσείς (εμείς κλπ) θέλετε να βοήσετε αλλά δυστυχώς δεν είστε εκεί. Τι να γίνει? Την επόμενη φορά. Την τέχνη του αράζω και φιλοσοφώ την είχαν αναπτύξει ιδιαίτερα οι αρχαίοι ημών (??) πρόγονοι. Τα αποτελέσματα γνωστά και αποτελούν ένα καλό και δυνατό επιχείρημα στα χέρια μας. Οπλιστείτε με περισσότερα επιχειρήματα διαβάζοντας:

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ. Ο Πωλ Λαφάργκ ( 1842-1911) ήταν γαμπρός του Μάρξ. Στο έργο αυτό αποκαθηλώνει την θεμελιώδη ιδέα των εργατικών διεκδικήσεων και του Μαρξιστικού οράματος: το δικαίωμα στην εργασία. Ο ίδιος γράφει ότι «πρόκειται για μια παράξενη τρέλα που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών». Επίσης «στις σελίδες που ακολουθούν θα περιοριστώ να αποδείξω ότι, με δεδομένα τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και την απεριόριστη παραγωγική τους δύναμη, πρέπει να χαλιναγωγηθεί το υπέρμετρο πάθος των εργατών για δουλειά και να υποχρεωθούν να καταναλώσουν τα προϊόντα που παράγουν». Θαυμάστε την επιχειρηματολογία περί υπερπροσφοράς εργασίας και υπερπαραγωγής αγαθών, που οδηγεί από την μια σε μια έλλειψη πρώτων υλών και από την άλλη σε μια προσπάθεια «να ανακαλύψουν νέους καταναλωτές,να τους ερεθίσουν τις επιθυμίες και να τους επιβάλλουν πλαστές ανάγκες».

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΗΣ ΤΕΜΠΕΛΙΑΣ. Ο Ραούλ Βανεγκέμ γεννήθηκε το 1934 στο Βελγίο, σπούδασε φιλολογία και υπήρξε μέλος της Καταστασιακής Διεθνούς (Situationist International) από το 1961 μέχρι το 1970. Λέει: «Η τεμπελιά είναι απόλαυση του εαυτού μας ή δεν είναι τίποτα. Μην ελπίζετε να σας παραχωρηθεί από τα αφεντικά σας ή από τους θεούς τους. Την προσεγγίζουμε, όπως το παιδί, μέσω μιας φυσικής τάσης να αναζητούμε την απόλαυση και να παρακάμπτουμε ότι της εναντιώνεται. Πρόκειται για κάτι απλό που η ώριμη ηλικία διαπρέπει στο να περιπλέκει. Να τελειώνουμε λοιπόν με τη σύγχυση που ταυτίζει την τεμπελιά του σώματος με την πνευματική μαλάκυνση που ονομάζεται νωθρότητα του πνεύματος - λες και το πνεύμα δεν είναι η αλλοτριωμένη μορφή της συνείδησης του σώματος». Υπογραμμίζει ότι: «Είναι καιρός να το αντιληφθούμε, η τεμπελιά είναι το χειρότερο ή το καλύτερο των πραγμάτων, ανάλογα με το αν υπεισέρχεται σε ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα ή στην προοπτική όπου θέλει να είναι τα πάντα».

Ωραίος τύπος έτσι? Συναγωνιστές η επανάσταση πρέπει να αρχίσει με την διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά!!! Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο και περισσότερα σχόλια εδώ και εδώ αλλά μην ξεχνάτε ότι η μυρωδιά και η αίσθηση του βιβλίου είναι αναντικατάστατα. Έξαλλου η τιμή τους είναι κάτι παραπάνω από προσιτή.

Τώρα εάν βαριέστε ακόμα και να διαβάσετε, ακούστε τον ίδιο τον Βανεγκέμ σε κομμάτι του έργου του εδώ ή ακούστε μουσική που δένει με την περίσταση εδώ ή εδώ. Reggae φυσικά και Bob Marley στην θρυλική συναυλία του Λονδίνου που τον καθιέρωσε στα μουσικά δρώμενα της Ευρώπης . Αν ακόμα και το κατέβασμα σας φαίνεται κουραστικό απολαύστε Deep Purlpe live δίπλα (στα επιπλέον της ημέρας) να παίζουν τι άλλο; Lazy!!!

Kαλώς σας βρήκαμε - The man and the journey

Σύμφωνα με έρευνα που αφορά την ελληνική κοινότητα των ιστολογίων ο αριθμός των ελληνοφώνων blogs ανέρχεται (Δεκέμβριος 2007) στα 26573 ενώ των ενεργών στα 8899. Το Γιουσουρούμ "γεννιέται" μερικούς μήνες (όπως πολλά ελληνόφωνα blogs) μετά την δημοσιοποίηση της έρευνας του Ζαφείρη Καραμπάση. O Καραμπάσης στα πλαίσια της μεταπτυχιακής του διπλωματικής εργασίας με τίτλο «Το blogging στην Ελλάδα: Προφίλ, Κίνητρα και Πρακτικές των Ελληνόφωνων bloggers» παρουσίασε εκτός από εκτενή βιβλιογραφία και στατιστικό δείγμα από 1367 bloggers (δείτε την έρευνα).

Το Γιουσουρούμ δεν έρχεται να αλλάξει την κοινωνία (μακάρι να άλλαζε). Έξαλλου η επανάσταση - η κάθε είδους επανάσταση- είναι εσωτερική ανάγκη και δύσκολα -για πολλούς και διάφορους λόγους- βρίσκει διέξοδο προς την εξωτερική έκφραση. Είμαστε εδώ (ελπίζουμε όχι μόνοι), να συζητάμε και να παρουσιάζουμε -όπως μπορούμε- θέματα που αφορούν στην μουσική, τον κινηματογράφο, την κάθε μορφής έντυπης έκφρασης (λογοτεχνία, ποίηση, περιοδικά κλπ), την οικολογία και ότι άλλο μας κινεί την περιέργεια, και μας συγκινεί. Μακριά από εμάς η υπόδειξη ορθών πολιτιστικών, πολιτικών κλπ απόψεων. Το Γιουσουρούμ δημιουργήθηκε μετά από αρκετή σκέψη και ενώ μεσολάβησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ της ανάρτησης του κειμένου που τώρα διαβάζεται (όσοι τελικά τύχει να το διαβάσετε) και της πρώτης σκέψης γέννησής του. Εδώ θα βρίσκεται θέματα που για οποιοδήποτε λόγο (και ανεξάρτητα την πηγή προέλευσή τους) διαβάσαμε, ακούσαμε και νομίζουμε ότι αξίζουν και την δική μας (μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία) συμβολή στην διάδοσή τους. Σαν "δώρο" για το καλώς σας βρήκαμε (σε όσους τελοσπάντων μας βρουν) μια πρώτη γεύση των μουσικών μας ακουσμάτων:

THE MAN AND THE JOURNEY είναι το όνομα που επέλεξαν οι PINK FLOYD για τις θεματικές ζωντανές εμφανίσεις τους το 1969. Το πρόγραμμα των εμφανίσεων περιελάμβανε πρώιμα τραγούδια του συγκροτήματος, υλικό που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας More και το Ummagumma, καθώς και ακυκλοφόρητα τραγούδια. Η ιδέα πρώτο-παρουσιάστηκε στις 14 Απριλίου 1969 στο Royal Festival Hall ως The Massed Gadgets of Auximenes-More Furious Madness from Pink Floyd. Μια περιληπτική έκδοση του ηχογραφήθηκε στις 12 Μαΐου 1969 για το ραδιοφωνικό πρόγραμμα Top Gear. Η παράσταση στο Άμστερνταμ στις 17 Σεπτεμβρίου αποτελεί την πιο ευρέως παράνομη ηχογράφηση του σόου εξαιτίας της αναμετάδοσής της από τον ραδιοφωνικό σταθμό VPRO. Το THE MAN AND THE JOURNEY παραμένει σχεδόν άγνωστο σε μεγάλο κομμάτι των θαυμαστών των Pink Floyd, ενώ και το ίδιο το συγκρότημα έχει κάνει ελάχιστες αναφορές σε αυτό. Αν και υπήρξαν σκέψεις για επίσημη έκδοση του, αυτό δεν έγινε ποτέ. Όσοι τυχεροί έχετε το συγκεκριμένο bootleg σε βινίλιο φυλάξτε το σε θυρίδα!!!

Εδώ θα βρείτε το THE MAN AND THE JOURNEY (torrent) από την θρυλική παράσταση στο Άμστερνταμ.